Rosa Quintana,
a Virxen do Carmen, Día de Galicia e xentes do Mar
Por Celeiro veremos a Virxen
do Carmen no día de Galicia pasar, abrirá paso Rosa Quintana Carballo,
Conselleira de Medio Rural e do Mar, irá estirando a alfombra o Sr Máximo Díaz,
presunto falsificador de documentos oficiais da mesma Consellería de Meido
Rural e do Mar, pero si sabe estirála que mais dá., total Rosa Quintana en un
plis plas, marcha e non mira nin pra atrás.
Un parado do Mar baixo a
movilidade laboral as portas da exclusión social, símbolo mediátco da
tragadeira dos fondos europeos destinados as xentes do Mar.
Nunha tarde fría de xaneiro
cheguei á estación de tren do Norte de Irlanda, e non precisamente para ver a
Calzada do Xigante, a ponte colgante de Carrick-a-Rede, unhas paisaxes
realmente incribles no que se considera a ruta de Causeway, desde Belfast Lough
ata Lough Foyle, entre as cinco mellores do Mundo, e facíao en compañía dun
mozo mariñeiro con prentensión de traballo que nega Galicia e con rumbo ao Gran
Sol, onde España pasa nos últimos 4 anos de 170 a 103 barcos e segue caendo a
nosa presenza no caledero do Norte onde Galicia nun ano de 17 buques no
caladero a só seis, en 1986 tiña 300 barcos no Atlántico Noreste -a coñecida
como Flota dos 300- pasou a ter en 2010 coa chegada de Rosa Quintana á
consellería do Mar só 170 unidades no 2012.
Viñeramos de Galicia para un
encontro ata ese momento secreto con fins de mercado laboral predestinados
polas aforadas manifestacións da movilidade, Xosé chamábase e non para
conmemorar na barca de 7 metros co que o pescador salvadoreño Xosé Salvador
Alvarenga realizou a odisea, segundo o seu relato onde iniciou o seu odisea de
supervivencia no medio do océano durante 13 meses cumprindo unha promesa que
fixo ao seu compañeiro de infortunio antes de que morrese no océano...., nos
seus brazos, sobre as costas e o peito se jactóu de diversas imaxes ilícitas,
incluíndo representacións da Cruz do Mar e amores prohibidos con frases que
impactan a tan curta idade..
....Distinguirse a tristeza
pola túa ausencia sobre a Mar por que ao teu lado coñecin a felicidade....
Xosé era coñecido en toda a
Costa da Morte como "O PIRATA", debido ao tatuaxe que adorna os dedos
da man dereita, coas súas últimas dúas letras de estilo despois do símbolo
ilegal do amor incomprendido pola dura vida dos Piratas e Corsarios....
Era delgado tan só vinte
anos de idade, de mediana estatura e cabelo escuro recortado. E que me confesa
Xosé a súa impotencia ante o minúsculo dos seus dedos para o seu desexo de
escribir corsario, bucanero, corso, aventurero, contrabandista, bandido do amor
e da Mar, inimigo dos bandullos depredadores baixo o signo da representación
popular, sinverguenzas sin rostro fartos de roubar...
Pendentes de aro de prata e
unha cadea dourada grosa xunto a un piercing de Garfio de Pirata e Pendente
complementan os tatuaxes. Xosé só coñeceu ata a súa maioría de idade no máis
pobre do litoral, coñecido como "lugar dos cascarilleiros", coa súa
nai alcohólica e o seu pai baixo as olas da Mar, desaparecido tras un naufraxio
e sen seguro das xentes da Mar olvidado onde nin para a foto política sirviu,
ese xentilicio peyorativo era utilizado frecuentemente en Padrón para referirse aos habitantes da capital da
provincia como partícula adxacente ao nome da cidade herculina desembarcaba no
seu porto gran cantidade de cacao procedente de ultramar, que abastecía de
materia prima ás numerosas fábricas de chocolate da zoa e onde a nai de Xosé
acudía con frecuencia ás zoas de descarga do porto para recoller os restos de
cascarilla que quedaban no chan rebuscaba a cascarilla que transportaba ao seu
lugar, repartindo entre os seus convecinos que tampouco gozaban das boa
venturanzas do político lamban.
Xosé nunca completou a
escola secundaria, esta foi unha fazaña, dos gobernos contra os mozos da
Galicia deshauciada na eclusión social e baixo a que ata agora fora xulgado
como menor de idade, encarcela de mala gana ao que eles para xustificar chaman
delincuentes.
Unha niñez que cando non
está no cuartel, Xosé pasouse gran parte dos últimos anos baixo liberdade
condicional, loitando por cumprir a súa desgraza social.
O lugar, onde Xosé vive, ese
recuncho de todo mariñeiro ao lado do Mar, foi tradicionalmente o fogar da
clase obreira da Mar onde sempre sufriron especialmente o alto desemprego e o
declive socioeconómico e onde os políticos de quenda ejemplarizan como medio
para subtraer mediante cursos de formación e outras lindezas longas xeracións
de fondos públicos no seu nome sen que saian de onde están.
Xosé e os seus amigos son,
neste sentido a segunda xeración dos "perdedores expulsados" da Mar,
un término usado despectivamente polos altos cargos do poder político para
xustificar unha serie de incidentes brutais de violencia laboral onde gañaron
gratuitamente una certa reputación de violentos sen explicar por que os teñen
sen un mendrugo de pan.
Xosé e eu descendemos á
tarde ante grosas multitudes en hora punta en busca do noso punto de encontro
designado, un home corpulento duns cincuenta anos vestido cun traxe gris
desgastado polos aires saldos e largas vistas ao mesmo lugar achegouse e abriu
o camiño a un bar deixando ao descuberto o seu profesionalidad e esperiencia
acumulada ao longo do tempo no mesmo punto de embarque da pequena cidade, era o
informante de vacantes cara o Gran Sol a bordo de barcos negreiros a parte de
galegos que deron a vida neste Mar.
Sentámonos ao redor dunha
mesa pequena na planta baixa do bar Xosé mirou ao seu ao redor con certa
ansiedade, claramente preocupado pola posibilidade de que algún outro
necesitado ocupase o seu lugar, o comensal con preguntas concisas, as súas
interxeccións desdeñosas, e o seu ton de voz mandona suxire un guión ben
ensaiado pero executados mecánicamente e desinteresadamente, que deixou pouco
espazo para a narración persoal de Xosé na súa experiencia na Mar.
Malia iso Xosé lanzouse en
contra das respostas que non puideron satisfacelo, repetir a súa pregunta, e
esixir
unha resposta, mencionou
que, de neno, fora vítima de violencia doméstica de varios dos noivos da súa
nai, xa en silencio o comensal continuou o seu interrogatorio, preguntando
sobre o historial educativo de Xosé sobre a pesca e a Mar, situación laboral e
aspiracións profesionais.
Xosé, lamentando a escaseza
de empregos decentes no noso litoral e falta de oportunidades de formación
profesional, aclarou que non terminara a escola, e case sempre estivera en paro
e sendo branco dos sinverguenzas que se levaron os miles de euros de
subvencións destinados á pesca e a Mar.
A mirada condescendiente do
interlocutor transmuta nun sorriso ridiculizao cando Xosé confesou o seu desexo
de algún día converterse nun gran patrón de alta Mar.
Xa sen cartos e sen
respostas puxo na fronte a movilidade da
Sra Cospedal...Mintiu cando preguntei temos que voltar.
Xosé no tren de volta a casa,
meditaba con tristeza sobre a reunión, non atopou nada particularmente
desmoralizador nos pronunciamientos duros do interlocutor cando afirmou que nos
barcos do Gran Sol xa non son o que foron nen o que son, soo lles faltan as
cadeas na bodega ao lado do motor onde sobreviven os que siguen a parte con un
medrugo de sudor.
Oíu todo moitas veces antes,
o seu desalento precario e a urxencia de facer fronte á realidade sen enganos
xa quedaran impresionados nel en innumerables ocasións polos traballadores
sociais, liberdade condicional, burócratas da Xunta de Galicia.
Máis miseria sen pan, xogo
de Trileiros, Patróns e Políticos confabuladores sobre as miserias humanas con
máis farude social, todo unha orquesta de vividores as costas do Mar;
Xosé volve escoitar os
favores da PESCA Á PARTE
A solución máis correcta as
túas desgracias é a pesca á parte (así se traduciu nos documentos V/1543/01/96,
V/6439/97 e V/1775/98).
Trátase dun sistema no que
os pescadores non reciben un salario fixo, senón que se reparten -en partes que
non han de ser necesariamente iguais- a cantidade obtida en póxaa do peixe
capturado.
Antiguamente, tamén se
quedaban cunha parte de captúralas, que dedicaban ao consumo familiar ou á
venda polo miúdo.
As cofradías denominan este
sistema pesca á parte pola súa banda, o DRAE recolle: pescar á parte: Enrolarse
sen xornal, por certa parte do produto da pesca.
A realidade e outra ven
distinta, horas e horas de pesca, longas noites de Mar, dan as sete da mañá e
nada que levarse a casa para comprar un mendrugo de Pan, mentres os
responsables entre prevendas subvencións e outras fraudes sociais engordan sen
parar.
Xosé ante tanta retórica xa
queda sen resentimento nen frustración, atopámonos con máis da interpelación
dos individuos como cidadáns dóciles, pasivos privados das expectativas e
resignados a futuros indeseables, en lugar de, por exemplo, fornecerlles os
condimentos básicos dunha sociedade.
Este modo de goberno sobre
as xentes da Mar incita precisamente os tipos como Xosé, frustrados que
presuntamente están detrás da forma que non gusta ao sistema do mandamáis,
pois, unha incitación discursiva de resentimento parece emerxer, tautolóxica,
como explicación, no proceso de reafirmar a súa propia pretensión da verdade.
Acompañei antes da súa volta
a Xosé camiñando polos peiraos buscando a oportunidade de falar cun capitán dun
dos barcos para dicirlle a esa persoa por que seria un bo candidato para o
emprego, que non importa a pesca de baixura preto das costas ou de altura lonxe
das costas ou en países afastados ao do propio barco pesquero, Xosé vai
disposto xunto aos barcos longas tempadas na faena da Mar, a pasar fame,
miserias, humillacións, o peso das cadeas do moderno galeón......
Xosé tropeza con pescadores
da rexión carentes de traballo debido á tempada de veda e a falta de permisos
para a pesca, asegúranlle que actualmente atópanse pasado momentos difíciles,
debido á falta de permisos para a pesca e o fin da tempada de cultivo, que lles
brindaba oportunidades de emprego no campo durante a tempada de veda.
Do mesmo xeito que fixo Xosé
no seu momento á Conselleira de Medio Rual e do Mar, Rosa Quintana, sostiveron
que nunha reunión coa deputada do lugar, solicitáronlle apoiáselles nas
xestións de procura de empleo na Mar, con todo seguen sen resposta do mesmo
xeito que an a Consellería de Medio Rural e do Mar.
Comentan, durante estes días
han ter que buscar o xeito de soster ás familias do que se poida, algúns no campo,
outros na obra civil e outras actividades que permitan levar comida aos fogares
sen que Rosa Quintana deixe de festexar....
25 de Xullo día de Galicia e
moitos portos pesqueros con saída en procesión da Virxe do Carmen á Mar onde os
homes de mar celebran á súa patroa, con todo, esta festividad tínguese de
preocupación pola situación que atravesan e a sensación de abandono por parte
das autoridades rexionais e a súa máxima representante na Xunta de Galicia,
Rosa Quintana Carballo.
Dinnos e explican que
estamos angustiados polo desenvolvemento da pesca artesanal, con Rosa Quintana
e os seus discursos de defensa do sector pasaron varios anos e ninguén fai
nada, malia que en Galicia é un sector onde o 20% da poboación dedícase a esta
actividade.
Xosé ao que acompaño de
volta a casa sen traballo e sen pan........vénse a atopar con que desde fai
demasiado tempo, este colectivo padece a indiferenza máis absoluta por parte da
sociedade en xeral e das distintas administracións e concretamente a de Rosa Quintana
en particular.
A partir da chegada dos
primeiros pescadores a vela desde as costas que trouxeron a técnica de arrastre
e outras que pescan demais, e con posterioridad a introdución de motores, a
evolución do volume de capturas e o tonelaje das embarcacións experimentaron un
crecemento espectacular.
A actividade pesquera pasou
de ser unha economía de subsistencia meramente testimonial a unha industria en
expansión que ocupaba muchísima man de obra tanto na mar como en terra hasta a
chegada da nosa Conselleira de Medio Rural e do Mar.
Recordamos as fábricas de
conservas, os exportadores, os redeiros/as, os carpinteiros, os varadeiros, os
hiladores, fabricas de xeo, efectos navaies. Os peiraos pesqueros era un
fervedoiro de actividade que daba traballo e sustento a moitos ciudadans. As
cofradías de pescadores agrupaban aos traballadores do gremio con escolas,
asistencia medica, becas e unha gran labor social.
Os pescadores artesanales
seguían aí, onde sempre, na punta do peirao, sen amarre nin infraestructuras e
sen amparo legal.
E viñeron as axudas europeas
para renovar a flota.
Os armadores desguazaron os
seus barcos e embarcáronse en pesqueros máis grandes, motores de gran potencia
e artes de arrastre maiores sempre a sombra das subvencións oficiais.
Toda esta potencia pesqueira
destinada e adaptada aos caladoiros de medio mundo tivo que volver a faenar ao
litoral de Galicia debido aos problemas de acordos con terceiros países que
Rosa Quintana non soupo solucionar.
Ocorreu o evidente, os nosos
caladeros non teñen capacidade de rexeneración para tantos barcos de arrastre,
palangreiros, de fondo etc..
A consecuencia provocou
escaseza de capturas que xunto ao alto gasto de combustible fan insostible
manter a actividade pesquera, a política pesquera comunitaria cambiou e aposta
polas orixes, aposta por un futuro onde alcanzar o equilibrio entre a
sostebilidade medioambiental e a actividade económico-social, promovendo a
explotación sostenible dos mares.
Volver á pesca artesanal.
Poboacións próximas da costa
galega, levan con este modelo algúns anos, estes homes continúan como fai
décadas, esquecidos, marxinados e ata mal vistos.
Pola súa banda están dando
os primeiros pasos para cambiar esta situación, para saír do buraco onde estaban
relegados pola Xunta de Galicia e o total abandono pola titular de Medio Rural
e do Mar, Rosa Quintana Carballo.
Malia as trabas que se lles
seguen presentando, a competencia ilegal, falta de recursos, axudas que se van
en foros, xornadas e outras lindezas montados ao gusto do que máis dá, pero
sobre todo, o desinterese e esquecemento que demostraron cara a eles a máxima
responsable, na Xunta de Galicia, Rosa Quintana Carballo.
Estes mariñeiros o único que
están pedindo na actualidade é un trato digno, para unha peza crave no
desenvolvemento da actividade económica sostenible no noso litoral.
Desde a Plataforma en
Defensa do Sector Marítimo Pesquero de Galicia queremos manifestar o noso apoio
aos
traballadores da pesca
artesanal en Galicia, desde fai demasiado tempo, este colectivo padece a
indiferenza máis absoluta por parte da Xunta de Galicia e do seu titular.
Amigo Xosé, me embarga a
angustia ante tanta inmoralidad, só quédanos o coñecemento do saber e coñecer
para que todos xuntos sexamos capaces e seguro que "PODEMOS" entre
todos nós esa gran maioría de castigados para que as cousas poidan cambiar.
Por iso, esta pequena
historia no Día de Galicia mezvlado co Mar., non ten nada que agradecer a Xunta
de Galicia nen que celebrar, Sra Rosa
Quintana, marche para a súa casa se quere nos ceos ter un bo lugar.
O Mariñiro José do lugar dos
cacarilleiros.
|
|
